Ons eigen paradijsje

Gisteren, om half vier 's ochtends, begon onze vakantie. Als we tenminste niet meteen weer in slaap waren gevallen nadat ik de wekker af had gezet. Ik had eigenlijk wel kunnen raden dat Stefan nog half sliep: toen de wekker ging was hij nogal warrig.
'Wat is dat? Waarom doet je mobiel zo raar?'
'Dat is de wekker.'
Ik dacht toen nog even mijn oogjes te sluiten zonder in slaap te vallen; dit werkte niet helemaal. Om tien voor vier werd ik weer wakker en maakte ik Stefan ook meteen geschrokken wakker.
'We moeten opstaan, de wekker is allang gegaan!' Helaas geloofde Stefan me niet. Die was ervan overtuigd dat de wekker nog niet was gegaan. Maar goed, we stonden in Superman-tempo op, en waren gewoon mooi op tijd klaar om te vertrekken. Manon bracht ons weg met de auto, en papa ging mee "voor de gezelligheid". (Dit waren zijn woorden, wij waren er van overtuigd dat hij het gewoon allemaal in de gaten wilde houden. Wie staat er nou voor de gezelligheid om vier uur 's ochtends op?) Ruim op tijd kwamen we aan, de koffer woog niet te veel en mocht zonder gezeur mee, en wij gelukkig ook. Afscheid genomen van papa en Manon, en toen kochten we nog een lekker broodje op het vliegveld. Uiteindelijk was het dan toch echt tijd voor het vliegtuig om te vertrekken. We zaten naast een aardige, Duitse (kale) man. Uiteindelijk liet hij ons bij het raampje zetten, en hij glimlachte telkens heel lief naar ons. Dus ik mocht hem wel.
Tijdens de vlucht was ik ontzettend moe, ik was er een beetje misselijk van. Na twee uurtjes half slapen besloot ik maar wakker te blijven, want slapen werkte niet echt en ik werd er alleen maar moeier van. Het laatste half uurtje was echt geweldig, want toen keken we uit op het eiland. Ik had nog nooit (voor zover ik me kan herinneren) een eiland vanuit een vliegtuig gezien, maar dat is dus heel erg mooi. Vooral zo'n vulkanisch eiland als Lanzarote. Toen we aankwamen en op zoek gingen naar onze koffer, was die er ongeveer tegelijkertijd als wij. Kwam dus mooi uit. Toen werd het tijd om de bus te zoeken die ons naar ons appartement zou brengen. Dat was gelukkig niet zo moeilijk. Met de bus gingen we naar Arrecife (de hoofdstad van Lanzarote), en daar moesten we overstappen op de bus naar Costa Teguise. Waar we uitstapten was meteen een kaartje, dus konden we kijken waar we heen moesten. Dit ging uiteindelijk een beetje fout, waardoor we gedwongen waren om bij de Spar (ja, die hebben ze hier, heel veel zelfs) de weg te vragen. De Sparmeneer legde het erg Spaans uit, maar we kregen een klein plattegrondje mee, dus kwamen we er vrij snel.
Toen we in het appartement aankwamen, was Stefan een beetje bang dat we de verkeerde hadden. Het is namelijk echt enorm groot. Niet zo van, "oh mijn god we overnachten in een villa"-groot, maar wel een grootte die je niet verwacht van een niet zo duur appartementje. Awesome dus.
Toen vonden we het tijd voor de boodschappen. We zochten een supermarkt die dichterbij was dan de Spar, maar vonden alleen maar avontuurlijke weggetjes en super mooi uitzicht. Ook niet verkeerd dus! Gelukkig had ik mijn fototoestel bij me. Het is hier gewoon zo mooi, met uitzicht op de vulkanen en alleen maar lage, witte huisjes. En de zee en palmbomen natuurlijk! Ik voelde me echt alsof ik in een paradijs was beland, wat in zekere zin ook zo is, aangezien ons appartementencomplex "Lanzarote Paradise" heet. Uiteindelijk gingen we toch maar naar de Spar waar we de weg hadden gevraagd, maar die was ondertussen al dicht. Dat was even niet zo leuk, want we hadden ondertussen best veel gelopen en hadden een beetje honger. Dus besloten we maar naar de bar te gaan bij ons appartementencomplex, waar je pizza kan eten. Het was helaas niet de lekkerste pizza van de wereld, maar het was er wel gezellig! Toen we terug in ons appartement waren, gingen we wat spelletjes doen. Daarna gingen we slapen. Het was half negen Canarische Eilanden tijd, half tien Nederlandse tijd, maar we waren zo moe van het vroege opstaan en de hele dag, dat we zo in slaap vielen. Om iets voor half elf werden we pas wakker, we hadden dus bijna dertien uur geslapen. Blijkbaar hadden we het nodig! De nacht was alleen niet helemaal vlekkeloos verlopen...
Om half drie 's nachts werd ik wakker doordat iemand ruw aan mijn arm aan het trekken was en mijn naam in paniek riep. Dat was dus Stefan. Hij dacht dat hij iemand in onze kamer zag lopen (de deur naar het balkon stond op een kiertje de hele nacht voor frisse lucht, dus in theorie was het niet onmogelijk). We checkten het hele appartement even, maar er was niemand te vinden. Terwijl Stefan de verdere nacht droomde over enge mensen in ons appartement, droomde ik over mensen in ons appartement die ik in elkaar sloeg. Twee tegen één, maar toch won ik. Ik own soms echt in mijn dromen.

Toen was het dus de volgende ochtend. We moesten weer helemaal naar de Spar lopen voor ontbijt, en ook nog ergens geld pinnen. Was niet heel cool op lege maag, uiteindelijk was ik een beetje licht in mijn hoofd. Gelukkig hadden we daarna wel een lekker ontbijtje. We wilden eigenlijk de dag ervoor al lummelen aan het zwembad/strand, maar dat was er niet van gekomen. Dus was dat het plan voor vandaag. We deden ongeveer een half uur over ons heel goed insmeren, en toen gingen we naar het zwembad (nog geen twee minuten lopen). Lekker even gelegen in de brandende zon en ook heerlijk gezwommen. Stefans digitale onderwatercamera is ook leuk als je in het zwembad bent. Maar terwijl we daar zo lagen, besloot Stefan dat hij vandaag ook nog golven, zee en strand wilde zien. Dus na een uurtje gingen we weer terug naar ons appartement, iets eten, weer insmeren en naar het strand. Dat was wel zo'n twintig minuutjes lopen, maar dat is het waard. Een paar wolkjes zaten voor de zon, dus het was niet meer bloedje heet. We hoefden dus niet per se te gaan zwemmen. We hebben gewoon langs het strand gelopen, zijn bijna weggewaaid door wind en hebben heel veel (hopelijk mooie) foto's gemaakt. Toen zijn we weer terug gegaan. Het was half zeven toen we terugkwamen. Ik ben meteen op de stoel gaan zitten, heb onze tablet Sammie met zijn toetsenbordje erbij gepakt en heb dit zitten typen. Ik heb nu geen internet, maar zodra ik dat wel heb kan ik het meteen versturen. En dan zijn jullie ook weer op de hoogte van onze avonturen!

Stefan is nu pannenkoeken aan het bakken, en ik ga nog maar even wat lezen. Wat een leven. Hier kan ik wel aan wennen!

Liefs!

P.S. Sorry als er typfoutjes in zitten, ik moet nog wennen aan dit toetsenbord.