Hoge golven en eeuwen oude spelletjes

Zo. Terwijl ik aan een waterijsje zit te sabbelen, ga ik maar weer aan mijn volgende blog beginnen. Laat ik beginnen met vrijdagavond, nadat ik de blog op internet had gezet.

We zijn toen de stad ingegaan. We besloten een gedeelte te bezoeken waar we nog niet waren geweest. We bleken niet veel gemist te hebben: terwijl we er naar toe liepen, nam het aantal barretjes, restaurants en andere gezellige dingen af, en kwamen we steeds dichter bij duisternis. Blijkbaar is er gewoon geen zak te doen aan de andere kant van de snelweg. Toen zijn we maar weer teruggegaan, en omdat we best moe waren, zijn we na een zak chips te halen gewoon naar huis gegaan. We speelden weer een Boonanza, en Stefan won alwéér. Toen besloot ik dat er iets moest veranderen. Ik nam voor dat ik de dag erna tijdens Boonanza mijn tactiek zou veranderen. Misschien had ik dan meer geluk. En toen was het sleepy time!

Ik werd op zaterdag om acht uur al wakker. Ik slaap hier echt niet goed, mijn kussen is prut en ik droom de hele nacht héél veel, waar ik helemaal onrustig van word. Bovendien is het nogal warm, aangezien de airconditioning nog niet uitgevonden in ons appartementencomplex. En die is toch wel nodig. Na het ontbijt gingen we naar de receptiemevrouw om iets te vragen over bussen. We zijn een beetje vaste gasten bij de receptie, want we komen zo’n drie keer per dag om iets te vragen. De vrouw herkende ons dus meteen en riep vrolijk uit wat we nu weer wilden weten.
Daarna zijn we terug gegaan naar ons appartementje om te bedenken wat we zouden gaan doen. Gelukkig besloten we het al snel: we gingen naar Puerto del Rosario (waar we aankwamen met de boot) en gingen vanaf daar lopen naar het strand genaamd Playa Blanca. We liepen dus een heel eind langs de zee, wat natuurlijk heel mooi was (picture time!). Op een bepaald stuk sloegen de hele hoge golven telkens tegen een soort muur, en als we heel dichtbij gingen staan werden we nat van de spetters. Dat was wel lekker verfrissend, en natuurlijk leuk voor de foto. Uiteindelijk kwamen we bij Playa Blanca aan, wat bestaat uit twee stranden: een kleintje, tussen de rotsen en een wat grotere, dat echt veruit het rustigste strand is dat we hebben gezien deze vakantie. Er was echt bijna niemand. We hebben allebei de stranden ‘uitgeprobeerd’, maar het grotere, rustige strand was echt veel leuker. Waarom? HOGE GOLVEN! Echt hele hoge golven. Er hing ook een gele vlag, wat betekende dat we wel mochten zwemmen, maar wel voorzichtig moesten zijn. Dat was wel te merken. De stroming trok me telkens mee, en ik wéét dat dat gevaarlijk is, maar ik kan er niks aan doen: elke keer dat ik werd meegesleurd en Stefan in paniek een lichaamsdeel van me probeerde te grijpen om me bij hem te houden, kreeg ik een lachaanval. Het is gewoon best grappig als iemand je aan je voet terugtrekt. Dus dat was wel lachen. Maar de golven waren echt hoog, we hadden ze nog niet zo hoog gezien deze vakantie. Het was soms een beetje eng, dan dacht je: jeeej, daar komt een grote, daar kan ik lekker op zwemmen! En dan kwam hij dichterbij en dacht je: oei… Die is wel héél groot. Ik ben regelmatig omgeduwd door golven. En wat het leukste was: na elke golf moest ik weer mijn bikinitopje en –broekje goed doen. Ik kan je vertellen dat het halve strand (gelukkig waren dat dus niet veel mensen) wel mijn billen hebben gezien, want de golven waren echt vastbesloten me uit te kleden. Maar gelukkig gingen we uiteindelijk naar huis met zowel mijn topje als mijn broekje. Toen we weer met de bus terug wilden, was het een beetje lastig. Ten eerste hadden we net een bus gemist, dus moesten we een half uur wachten. En ten tweede bleek na een half uur dat we bij de verkeerde bushalte zaten. Tja, dan kan je lang wachten. Dus uiteindelijk een uurtje gewacht, maar gelukkig kwamen we wel weer heelhuids thuis. We gingen meteen boodschappen doen en avondeten, en daarna was het dan eindelijk tijd: we gingen Boonanza doen met mijn nieuwe tactiek. En ja, Stefan was weer een beetje moe. Maar… Hij deed niet overdreven aardig met mij goede kaarten geven. Dus, kan ik nu echt zeggen, dat ik misschien, stiekem toch wel EERLIJK heb gewonnen gister avond! Yay voor mijn nieuwe tactiek! Maar nu ik dit zit te typen en het voorlees, lacht Stefan dat hij me wel gewoon had laten winnen. Pfff. Ik geloof er niks van. Ik was kei goed. En toen gingen we weer slapen.

Gelukkig hadden we andere kussens gepakt, waardoor ik veel beter sliep vannacht. Wel nog honderden dromen gehad, maar ik werd tenminste niet om acht uur wakker. We hadden ook echt geen flauw idee wat we vandaag zouden gaan doen. We hadden wel de komende drie dagen al gepland. Maar vandaag niet. Dus we kwamen een beetje sloom op gang, en uiteindelijk werd de warmte me ook even te veel. Ik had misschien ook te weinig gedronken of zo, maar ik voelde me echt niet lekker van de warmte. Uiteindelijk zette Stefan me onder een koude douche, en toen ging het wel wat beter. Toen besloten we gewoon naar het strand in de buurt te gaan. Daar hebben we een work-out gehad: heen en weer gezwommen in de relatief rustige zee. Ook hebben we nog wat eeuwen oude spelletjes gedaan die nooit gaan vervelen: doen alsof je verdrinkt en elkaar redden, elkaar optillen en in het water gooien en door elkaars benen heen zwemmen. Alleen heeft Stefan mij gered en ik hem niet, heeft Stefan mij opgetild en in het water gegooid en ik hem niet (ik heb het wel geprobeerd, maar ik kreeg hem gewoon niet de lucht in) en heeft Stefan door mijn benen heen gezwommen en ik niet bij hem. Maar toch. Het was heel leuk! En toen zijn we naar huis gegaan, en hebben we net super yummy gegeten: pasta met spinazie, tomaatjes en mozzarella. JAM!
En waarschijnlijk gaat over een half uur de receptie mét draadloos internet dicht, dus moet ik nu snel foto’s uitzoeken en de blog erop zetten!
Tjuus!
Liefssss