Het zuiden en het noorden

De vakantie loopt al bijna ten einde, en daarmee ook het leven van mijn blog *dramatische muziek op de achtergrond*. Gelukkig heb ik nog een heel bijzonder verhaal te vertellen, over een hele bijzondere dag. Vonden wij, tenminste.

Maar voordat we de zondag beëindigden, gingen we eerst nog cocktails drinken. Blijkbaar was dit te lezen in onze ogen, want een meisje voor een cocktailbar vroeg aan ons:
‘Are you guys looking for a place to have a drink tonight?’
‘Well… Yes!’ zei ik dus. Ze deed nog enorm ons best om ons naar binnen te trekken, terwijl we eigenlijk al hadden besloten dat we daarheen wilden. “Sugar”, heette het daar (awesome naam). Ze hadden een dakterras, waar we naar toe werden geleid. Het meisje vroeg nog waar we vandaan kwamen en hoelang we er al waren.
‘Well, you speak good English then!’ zei ze toen. ‘And I speak Scottish, so it’s really fast.’ Maar dat konden wij natuurlijk gewoon verstaan, muhaha. We bestelden een Margarita (voor mij) en een Mojito (voor Stefan). We hebben er ongeveer een uur gezeten, en toen zijn we weer naar huis gegaan om nog een spelletje te spelen. Helaas werkte mijn tactiek niet meer. Ik verloor weer van Stefan. Snik.

En toen was het maandag. We waren van plan helemaal naar het zuiden te gaan, naar Costa Calma, om vanaf daar te lopen naar Playa de Sotavento. Helaas ging die bus daar naar toe niet heel vaak: om negen uur ’s ochtends, om kwart voor twee, om vier uur en om zes uur. Het was een uur in de bus zitten, en de laatste bus terug ging om kwart voor vier. We moesten dus wel de bus van negen uur hebben. Om 7.45 ging dus de wekker. Toen we in Costa Calma aankwamen, was het nog niet heel bijzonder. Het was er wel al heel druk. Een reden waarom we naar dit strand wilden, behalve dat het heel mooi scheen te zijn, was omdat het een kitesurfstrand was. Weer leuk voor Stefan dus. We zagen al vrij snel de kites in de lucht hangen. Nou ja, eigenlijk zagen we puntjes in de lucht hangen, maar dat waren dus kites. Het was zo’n vijf kilometer lopen naar het kitesurfstrand. Het was een mooie wandeling, gewoon over het strand. Het waaide ook lekker, dus te heet was het niet. Tussen de rotsen leefden ook eekhoorns! We snappen niet goed hoe die daar leven, en wat ze eten en zo. Dat wilden we nog steeds opzoeken op internet. Nou, toen we bij de kitesurfers waren hebben we nog een heeeeel eind doorgelopen. Ik zou niet weten hoe veel kilometer het was, maar het was in ieder geval ver. En echt SUPER mooi. Toen we de kitesurfers voorbij waren, was het eigenlijk bijna uitgestorven. Dus daar had je het: een vrijwel verlaten strand, kilometers lang, super mooi licht zand, woestijnachtige bergen en azuurblauw, kristalhelder water. Het was zoooooo ongelofelijk mooi. Het was de wandeling echt helemaal waard! Soms legden we even het handdoekje neer en namen we een duik in de zee. En dan gingen we daarna weer verder lopen, of even in de zon liggen. Op veel plekken kon je alleen niet liggen, omdat het zo hard waaide dat je binnen no time onder het zand zat, en dat zand prikte ook enorm. Maar uiteindelijk vonden we een goed plekje. Stefan had nog gevraagd:
‘Tanja… Zijn er nou aan twee kanten water, of is dat een fata morgana?’
Maar er waren inderdaad aan twee kanten water, met een strand in het midden. Toen we even gingen liggen, merkten we al snel dat het strand kleiner en kleiner werd, omdat het water aan allebei de kanten naar ons toe kwam. We zagen een eindje verderop al mensen die ingesloten waren door de zee en met tassen boven hun hoofd door zee heen moesten om weer bij het strand te komen.
‘Ha!’ dachten wij. Dat gaat ons mooi niet overkomen. Dus liepen we een eindje terug, en gingen we rustig kitesurfers bekijken. Waar we alleen niet over na hadden gedacht, was dat het water overal dichterbij kwam. Niet alleen waar we vandaan kwamen, ook waar we heen moesten. Dus toen we uiteindelijk terug wilden om de bus te halen, merkten we dat we alsnog ingesloten waren. En dat is dus karma: je lacht mensen uit omdat ze hun tas boven hun hoofd moeten houden en zo het water door moeten, en even later moet je zelf precies hetzelfde doen. Het water kwam meestal net boven onze knieën, alleen door de golven werd toch heel veel nat. Dus moest ik mijn tas inderdaad boven mijn hoofd houden. Op een gegeven moment werd het water zo diep, dat onze hele buiken ook onder water waren. Maar uiteindelijk hadden we de kant gehaald. Het hele strand was alleen aan het onderlopen, dus we moesten een andere weg terugvinden: een heel stuk door bergachtige duinen. Dat was vermoeiend (we waren echt moe van het vele lopen), maar wel heel erg mooi. Uiteindelijk kwamen we op een pad langs een klif. Dus langs zee, maar dan heel hoog. We zagen toen echt dat het HELE strand onder was gelopen met water. Super bizar, want met de heenweg liepen we nog gewoon over het hele brede strand heen, wat nu de zeebodem was. Het water was zo helder, het was echt mooi. Er waren ook rotsen, en dus weer heel veel eekhoorns. Blijkbaar geven alle toeristen die eekhoorns eten, want ze kwamen gewoon naar ons toe om eten te vragen. Ze kwamen echt zoooo dichtbij. Maar zodra ze door hadden dat we geen eten hadden, werden ze wel bang en renden ze snel weer weg. Uiteindelijk waren we bijna weer bij het begin, en daar was nog wel een beetje strand. We liepen weer een stuk over het strand, en toen waren we heel dicht bij de bushalte. Dus namen we een weg van het strand af. We liepen alleen recht een bungalowpark in, en we verdwaalden enorm. We konden gewoon echt niet de uitweg vinden, alleen de weg naar het strand terug. En toen had ik het wel even gehad. We waren zó dichtbij de bushalte, maar kwamen er gewoon niet. En ik was super moe van het lopen, dus toen wilde ik even echt niet meer. We gingen even zitten en wat drinken en eten. Daarna vonden we eindelijk de weg terug. Toen we bij de bushalte kwamen, was het twaalf over vijf, terwijl onze laatste bus om kwart voor vier ging. Gelukkig konden we ook nog een bus pakken naar een stad bij ons in de buurt, Puerto del Rosario. En vanaf daar weer naar Caleta de Fustes, waar we zitten. Het was alleen een beetje stom, want we kwamen dus van Costa Calma, in het zuiden, en Puerto del Rosario lag ten noorden van Caleta de Fustes. We reden dus eigenlijk waar we heen moesten voorbij, om daarna weer een stukje terug te rijden. Daardoor waren we niet één uur, maar twee uur aan het reizen, en was het zes euro duurder. En het was al geen goedkope reis, omdat het best ver was. Maar goed, uiteindelijk waren we thuis en konden we lekker eten. We gingen nog even naar de receptie om internet dingen te doen, toen weer spelletjes (jep, ik verloor weer, I lost it) en lekker naar bed.

En dan vandaag, dinsdag. Gisteren waren we dus naar het zuiden, vandaag wilden we naar het noorden. We hadden een beetje uitgeslapen omdat we zo moe waren, ontbeten rustig aan en gingen toen nog even naar de receptie om op internet te kijken of er veel wind was (voor het kitesurfen). Onze receptiemevrouw die we ongeveer elke dag spreken was er weer. We zijn echt beste matties geworden met haar, super leuk. Ze zag ons zitten en zei:
‘Hello, you two! How are you today?’ En ze vroeg wat we gisteren hadden gedaan. Echt leuk. Toen we klaar waren met internet, wilden we nog even weten hoe we de stad waar we heen wilden (Corralejo) moesten uitspreken (om ons in de bus verstaanbaar te maken). Dus gingen we naar de receptiemevrouw. Ze leerde het ons perfecto (Korraleggo, met een harde “g”).
‘Moy bien,’ zei ze (of hoe je dat ook schrijft). En toen waren we klaar om te gaan, volgens haar. Dus gingen we weer naar de bushalte, op weg naar Corralejo. Het was een stuk dichterbij dan Costa Calma, gelukkig. De receptiemevrouw had ons aangeraden gewoon het hele strand af te lopen, een twee uur durende wandeling. Dit wilden we ook doen, maar toen we net waren begonnen, merkten we gewoon dat het niet ging. Er was amper wind, en het was zoooooo warm. We gingen echt dood. We hadden ook niet genoeg water bij, 1,5 liter. Normaal kunnen we daar wel een dagje mee overleven, maar nu het zo warm en windloos was, ging het gewoon niet. Dus we zijn al snel bij een strandje gestopt om een duik te nemen. We liepen wel de hele tijd langs het strand, maar er waren vaak rotsen bij zee dus kon je er niet goed in. Hier konden we er wel in, het was alleen heel vies water. Dus gingen we alleen even er in om af te koelen, en toen zijn we weer verder gelopen. We liepen lekker weer door bergachtige duinen (met veel te weinig wind), en op een gegeven moment zagen we parasolletjes tevoorschijn komen. Dat moest dus wel een mooi strand zijn. We besloten daar te stoppen en lekker te gaan zwemmen, want er kwam niet echt meer wind, en we waren gewoon moe. Helaas bleek dat een beetje het naaktstrand te zijn. Niet echt een naaktstrand, want je mag overal op deze eilanden naakt zwemmen, maar het was daar in ieder geval wel populair omdat er niet veel mensen waren. Stefan zei nog:
‘Maar al die mensen zijn naakt!’
Maar ik zei: ‘kan me niet schelen. Ik wil de zee in en lekker uitrusten.’
Dus gingen we tussen de naakte mensen de zee in. Hier waren weer hele hoge golven, en ook mooi helder water. Het was soms wel eng hoe hoog de golven waren. Ze waren ècht hoog. Maar natuurlijk wel heel leuk! Na een paar keer gezwommen en uitgerust te hebben, bleek het opeens al half zes te zijn. We waren aan de late kant weggegaan van huis (we hadden de bus van twaalf uur pas), dus dan heb je dat al snel. Dus gingen we alweer richting de bushalte lopen. Niet het hele eind terug, maar na een andere bushalte (gelukkig). Die bleek erg dichtbij te zijn. Toen we er waren, stond er al een bus stil – met de achterklep open. Dat is meestal niet veel goeds, en nu ook niet: de bus had pech. Gelukkig kwam er precies op het moment dat wij er waren een volgende bus aan. We konden dus meteen instappen, samen met alle mensen die uit de pech-bus gestapt waren. En toen lekker op weg naar huis!
En eenmaal thuis pakte ik meteen de laptop om dit verhaal te typen. Het is namelijk al negen uur (en om tien uur gaat de receptie met internet dicht), we waren pas na achten thuis en moesten ook nog boodschappen doen. Stefan is net klaar met koken, en ik ben net klaar met mijn verhaal. Dus dat komt mooi uit.
We eten weer lekkere pasta met spinazie, tomaten en mozzarella!
Ik wil afsluiten met vertellen dat Stefan lief is! Toen hij stage had, heb ik telkens voor hem gekookt en afgewassen, en deze hele vakantie dor hij het al voor mij. Joepie! Ik hou van bedankt worden.

Morgen is alweer onze laatste dag! En dan zijn we donderdag weer in Nederland, waar het gelukkig ook mooi weer schijnt te zijn.
Liefs!