Visjes, Nederlanders en surfpogingen

Well hello! Het is inmiddels alweer dinsdag de veertiende. Dat klopt, in plaats van over een avond en twee dagen te babbelen, moet ik vandaag over een avond en drie dagen babbelen. Gisteravond waren we te laat thuis om nog een blog te kunnen schrijven. Maar goed. Laat ik verdergaan met waar ik gebleven was... Zaterdagavond.

We gingen dus in t-shirtjes in de zee zwemmen omdat we verbrand waren, maar het was al rond acht uur of zo, dus de zon scheen niet eens echt fel meer. Maar toch leuk. We kwamen er om visjes te spotten, en die hebben we heel veel gezien! We hebben er ook foto's van gemaakt. We hebben trouwens ook foto's gemaakt van onze hoofden met de duikbril op. Dat is echt hilarisch, want door die duikbril lijkt het net of je scheel kijkt. Er stond een restaurantje naast de zee waarin we zwommen (Playa Bastián), en daar werd buiten live music gespeeld. Daar konden wij dus lekker van meegenieten! Ik stond alweer te dansen in de zee, want ik dans nou eenmaal overal. Maar het werd alweer langzaam donker, en dus steeds kouder. We gingen er dus niet te laat uit, en ik trok meteen mijn t-shirt uit, want met een kletsnat t-shirt aan krijg je het natuurlijk nooit meer warm. Thuis gingen we even lekker douchen, en daarna weer spelletjes. Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen wie er won...

Verder met zondag! Zondag besloten we een rustdag te houden. Niet omdat we zo moe waren van elke dag zo veel doen, want zo ongelofelijk veel doen we niet (het is wel vakantie, hè). Nee, we kozen voor een rustdag om twee redenen:
1. We waren verbrand, dus het leek ons slim om er voor te zorgen dat we deze dag zo veel mogelijk uit de zon bleven.
2. Als we terugkomen van vakantie heeft Stefan vrijwel meteen hertentamens, dus kon hij deze dag dan ook mooi een beetje leren.
Dus na het ontbijt begon Stefan inderdaad met leren, en ik had de tijd om alle foto's alvast op de laptop te zetten en te bekijken. Als ik dus in Fuerteventura ben en internet heb kan ik ook foto's bij de verslagen doen!
Toen Stefan het leren een beetje zat was, gingen we naar de receptiemevrouw om te vragen wanneer het gaat waaien in Caleta de Famara. We wilden daar namelijk nog een keer naar toe, zodat Stefan daar kon kitesurfen. Helaas zou er de hele week amper wind zijn. Toen waren we wel klaar met de rustdag, en besloten we toch wat te doen. We gingen weer naar het strand in de buurt, waar zo veel visjes zijn (Playa Bastián dus) om weer wat te zwemmen en visjes te kijken. Het strand daar is heel fijn, want er staan ook palmbomen, waardoor we gewoon in de schaduw kunnen liggen. We hebben dus bijna de hele tijd in de schaduw gelegen, behalve de zon-kwartiertjes die we inlasten na grondig insmeren. Dan verplaatsten we onze handdoek eventjes naar de zon voor een kwartiertje. Ja, het strand daar is erg fijn wat de palmbomen betreft, maar het in zee gaan is echt een ramp. Er liggen allemaal supergladde stenen, dus het is nogal een pijnlijke bezigheid. Op een gegeven moment gleed ik uit, en voor ik kon opstaan kwamen er allerlei hoge golven die me over de stenen sleepten. Lekker schuren, ja, het was heel fijn (not). Maar eenmaal in de zee waren die hoge golven wel heel leuk. Stefan vond de stroming die er stond dan weer niet zo leuk. Terwijl ik telkens mee werd getrokken door de stroming, verder de zee in, en dacht: hé wat leuk, de zee neemt me mee, was Stefan doodsbang dat ik uiteindelijk niet meer terug zou komen. Hij trok me dus telkens aan mijn been terug en zo. Ik vond het allemaal best wel hilarisch. En ik was ook nogal druk bezig met foto's van de visjes maken, dus tja, ik had een stuk minder last van de stroming dan Stefan.
Toen we klaar waren met de zon-kwartiertjes en de sterke stroming in de zee, gingen we weer lekker langs de zee wandelen, dezelfde weg als we op de tweede dag liepen. Het waaide nu alleen veel harder, dus ik waaide bijna weg. Maar met de golven die zo hoog kwamen door de wind hebben we wel weer hele mooie foto's kunnen maken! We hebben er nog even gezeten, kijkend naar de windsurfers en de zee. Uiteindelijk zijn we weer een bezoekje gaan brengen aan de Spar voor wat boodschappen. We kochten lekkere ijsjes en aten ze op in de warme zon. Toen gingen we toch echt naar huis om avond te eten. Daarna ging Stefan lekker typen aan een verslag voor school, en ging ik een beetje schrijven aan een nieuw verhaal. En verder weer de vaste dingen: spelletjes (Stefan won) en slapen.

Maandag dertien augustus. De dag begon met een teleurstelling. We hadden namelijk bedacht dat we wel een auto wilden huren. Zo konden we in één dag heel veel van het eiland zien, en een auto huren hier is zo'n vijftien euro per dag. De eerste car rental was dicht, terwijl hij volgens de openingstijden die op de deur stonden gewoon open zou moeten zijn. De vrouw die in de winkel er naast werkte kwam aanlopen, zij snapte ook niet waar de meneer die er zou moeten werken was. Toen Stefan in zijn beste Engels probeerde te vragen aan haar of zij wist of er een minimum leeftijd was voor auto's huren, hoorde de vrouw meteen dat we Nederlands waren.
'Oooh, zijn jullie Hollands?' riep ze uit. Hilarisch, ze was serieus de eerste Nederlander die we tegenkwamen op het eiland. We hadden er nog geen enkele gezien. En de eerste die we zien, is iemand die er gewoon woont en werkt. Bizar. Maar goed, toen konden we Nederlands praten tegen een onbekende, dat was wel weer lang geleden. Helaas had ze slecht nieuws, dat de eigenaar van een andere car rental bevestigde: je moest 23 zijn om een auto te mogen huren. Nou, baal baal, want ik had me echt verheugd op een roadtrip.
Toen besloten we naar het stadje Puerto del Carmen te gaan. Scheen lekker toeristisch te zijn, maar wel een leuk stadje met een mooi strand. Dus we pakten weer de bus en kwamen daar aan, en we zagen meteen dat het inderdaad heel mooi was daar. Er stonden allemaal vulkanen aan het strand, heel veel palmbomen en weer de bekende witte gebouwen. Super mooi :)
We hadden wel erg veel honger, dus we wilden eerst eten scoren voor we het stadje zouden bekijken. We zagen ergens een soort restaurantje die allerlei sandwiches met friet had voor 1,95. Nou, mooi dus! We namen allebei een salad sandwich en het was heel lekker. Ook probeerde ik mijn eerste Spaanse woordjes uit op de ober toen we om de rekening vroegen ('la cuenta, por favor'), maar hij was helaas niet echt onder de indruk. Toen zijn we allerlei cheesy souvenirwinkeltjes ingegaan, altijd leuk om even te zien. Vervolgens naar het strand gegaan. We konden weer grotendeels in de schaduw van de palmbomen liggen, dus dat was mooi. Om de zee in te gaan was weer even een uitdaging, ook daar waren stenen, maar gelukkig niet zo heel veel. Het was een hele mooie stranddag! 's Avonds, rond Nederlandse eettijd maar ver voor Spaanse eettijd, kregen we toch een beetje honger. Dus gingen we een restaurantje opzoeken. We vonden er uiteindelijk een die ook de menukaart in het Nederlands aanbood. Dat was lachen, konden we de foutjes opzoeken. "Med" in plaats van "met", en een heerlijke "kippenbrost". Aha. Ze hadden een lekkere vegetarische pasta voor mij, en een grote vis voor Stefan. De ober vroeg ook even waar we vandaan kwamen, waardoor hij wist wat hij aan ons kon vragen toen we aan het eten waren: 'lekker?' Altijd leuk, die mensen die een of twee woorden Nederlands kunnen. Ik vroeg uiteindelijk weer de rekening in het Spaans, en deze keer werd het wel gewaardeerd. De vrouw lachte heel leuk en vriendelijk naar me. Joepie! We namen weer de bus naar huis, waar we om half tien aankwamen. We speelden weer een spelletje, en guess what? IK WON! Alleen vermoed ik dat Stefan me een beetje liet winnen, en hij was ook nog eens heel erg moe en kon niet echt meer goed nadenken. Maar toch. IK WON!

We hadden verder in Puerto del Carmen nog wat Nederlanders ontdekt. En niet zomaar Nederlanders: BOEREN! Nou ja, ik weet natuurlijk niet zeker of ze echt varkens en koeien en dat soort dingen hadden thuis. Maar ze hadden wel het boerse accent. Dat is altijd lachen, natuurlijk! Maar verder zien we hier op Lanzarote nooit Nederlanders, er zijn hier alleen maar Britten, Duitsers en Spanjaarden. Wat de Britten hier doen snappen we wel. Met overal het 'English breakfast', de 'British Bar' en 'fish and chips' voor het avondeten voelen ze zich hier natuurlijk helemaal thuis. De Duitsers zijn ook goed vertegenwoordigd hier: Duits is de tweede taal op Lanzarote, dus alles staat ook in het Duits. Wie we dan een beetje missen zijn de Chinezen, aangezien hier overal (echt OVERAL) honderd Chinese restaurantjes zijn. Maar goed, misschien zitten die aan de andere kant van het eiland.
En nu we naar drie stranden zijn geweest (Playa Bastián, Caleta de Famara en Puerto del Carmen), kunnen we onze conclusie trekken over Lanzarotse stranden: die zitten vol met pielebroekies, blote borsten en rood verbrande (XL) buiken. En met pielebroekies bedoel ik natuurlijk de prachtige speedo's, in allerlei kleuren. Van knalrood tot felgroen. W-a-u-w.

Nu ik dit typ, is het alweer woensdagochtend. Ik was gisteravond het hele stuk over dinsdag aan het typen, en toen liep de tablet vast en was alles weg. Nogal balen dus, en toen zijn we maar gaan slapen. Voordat ik dus aan onze laatste dag in Lanzarote begin, typ ik eerst nog even over gisteren, dinsdag.
Gister gingen we weer naar het kitesurfstrand, Caleta de Famara. Niet om te kitesurfen, daar was er te weinig wind voor. Maar we wilden leren surfen, en daar was dat strand perfect voor. We wilden de bus om half tien nemen, en omdat de mini market te laat open was voor ons om nog broodjes te kunnen kopen, waren drie koekjes ons ontbijt. We moesten namelijk nog helemaal lopen naar de supermarkt en de bushalte (die staan ongeveer naast elkaar), en die wandeling kan ik niet maken met lege maag. Dus koekjes it was, jam. Nou, wij waren op tijd met een echt ontbijtje voor de bus, maar toen was de buschauffeur te laat. De bus stond er wel al, de chaffeur was nergens te bekennen. Uiteindelijk kwam ze tien minuten te laat aanrennen.
Toen we in Caleta de Famara aankwamen, zagen we dat we niet de enige waren met ons surfplannetje. Overal waren allerlei mensen van een of ander surfkamp of zo, mensen die het dus ook nog moesten leren. Dat was wel handig, want zo konden wij stiekem (en gratis) meekijken en zo alvast weten hoe we op zo'n surfbord moesten springen. Wij wilden het namelijk gewoon onszelf leren, aangezien we geen zin hadden om geld uit te geven voor een lesje. Dus na even te kijken hoe andere rookies het doen, gingen wij maar zo'n reusachtig groot surfbord lenen. We leenden er maar één, zo konden we omstebeurt oefenen en kon de ander foto's maken, en dan was het natuurlijk goedkoper. Een surfbord huren voor een hele dag kost gelukkig maar tien euro. Toen we eenmaal een beginnersbord gehuurd hadden, gingen we eerst oefenen met het erop springen op het strand. Dat ging allemaal heel goed. Je ging liggen, deed alsof je een beetje peddelde, en sprong precies op tijd voor de grote denkbeeldige golf op het bord. Stefan besloot toen dat ik het als eerst mocht proberen in de zee. En in de zee is toch wel héél erg anders. Ten eerste waren de golven afschrikwekkend hoog, tenminste, voor een beginnende surfer. Ten tweede was het al moeilijk om te blijven liggen op het bord, en dan praat ik nog niet eens es over het erop springen. En ten derde was het er af vallen en kopje onder gaan lang niet zo grappig als dat het eruit ziet. Ja, het was een beetje een ramp. Voordat ik maar een beetje kon gaan peddelen, viel ik er al aan de zijkant vanaf door de wilde golven. Al snel gaf ik het bord aan Stefan, zodat hij het kon proberen. En natuurlijk. De eerste keer dat hij het probeerde zoefde hij al als een echte pro over de golven. Nou ja, dat is misschien een beetje overdreven, maar hij viel er tenminste niet al meteen aan de zijkant vanaf. Ik voelde me dus een beetje een mislukkeling, maar was bereid het nog een keer te proberen. Maar het ging niet heel veel beter, behalve die ene keer dat het bijna lukte.
'ZAG JE DAT?' riep ik toen vrolijk naar Stefan. 'Ik ging BIJNA staan!' Maar hij was niet echt onder de indruk. Uiteindelijk ben ik er maar mee opgehouden, want ik word altijd een beetje panisch als ik kopje onder ga in water met een eigen leven. Ik vind dat gewoon eng, en dat zoute water in je neus, mond en ogen is ook geen pretje. Toen ging Stefan er dus weer voor, die al vrij snel op het bord stond. Daar kon ik dan wel weer leuke foto's van maken. Maar ik had weer een t-shirt aan over mijn bikini, want op zee verbrand je natuurlijk veel sneller. Dus toen ik alleen maar foto's aan het maken was, kreeg ik het wel snel koud. Toen gingen we dus op het strand liggen, maar uiteindelijk waaide het toch best wel hard (er waren ook kitesurfers) dus de handdoek lag helemaal onder het zand. En wij dus ook. En ik werd maar niet warm, ook al had ik mijn natte t-shirt uitgetrokken. En met al dat zand is insmeren ook geen pretje. Dus terwijl Stefan nog een keer ging surfen, was ik het strand, de wind en de zon een beetje zat. Gelukkig had ik mijn mp3-speler bij me, toen werd ik wel weer een beetje vrolijk. Maar rond vier uur was ik er wel klaar mee, dus gingen we het bord weer terugbrengen. Helaas zagen we, toen we met het bord aan het sjouwen waren, de bus voorbij komen. Die konden we dus niet meer halen, en de bus ging maar een keer in de twee uur. Maar ik wilde ook niet meer naar het strand, want ik was al een beetje verbrand (ja, ook al had ik me honderd keer ingesmeerd en lag ik met een doek over me heen). Op Caleta de Famara zijn namelijk geen palmbomen waardoor je in de schaduw kan liggen, there's no where to hide. In het bushokje was de enige plek waar schaduw was, zo ongeveer. Dus hebben we iets minder dan twee uur in het bushokje gezeten. Wel hadden we nog een ijsje gehaald, maar dat maakte de stemming niet heel veel beter. Stefan was moe en lag half te slapen, en ik probeerde telkens gesprekken aan te knopen waardoor de tijd sneller zou gaan. Uiteindelijk werd het toch wel gezellig, en ging de tijd wel snel voorbij. Dus toen namen we de bus naar huis. Thuis gingen we lekker avondeten, en toen ben ik deze blog gaan schrijven. Rond tien uur was ik nog niet klaar, en Stefan wilde heel graag slapen. Dus hebben we gisteravond ook geen spelletjes gedaan.

Nu is het woensdag, onze laatste dag op Lanzarote. We hebben spierpijn van het surfen, verbrandpijn van de zon, en we hebben misschien een klein beetje geldzorgen. Het geld gaat namelijk wel heel erg snel. De bus is ook telkens wel een hoop geld (wel veel goedkoper dan in Nederland trouwens, maar toch), dus blijven we vandaag waarschijnlijk hier in de buurt. We gaan straks weer naar Playa Bastián, met de visjes. Dat kunnen we gewoon lopen. En dan morgen met de boot naar Fuerteventura! Daar heb ik heel veel zin in, want ik hou van boten. Ik hoop dat we dolfijntjes zien, of iets anders spannends. Woej! En dan hebben we vanaf morgen internet. Dan kan ik eindelijk deze drie blogs publiceren, met foto's.

Dus, dat was het dan maar weer voor vandaag!
Liefs :)