Van Lanzarote naar Fuerteventura

En daar is weer een verslag van mij. Ondertussen staan alle blogs al online, waardoor jullie al kunnen raden dat we in Fuerteventura zitten (als jullie goed op hebben gelet tenminste). Maar ik moet ook nog vertellen over onze laatste dag in Lanzarote…

Nou ja, nu heb ik het wel heel spannend laten klinken, alsof er echt wereldschokkende dingen zijn gebeurd op onze laatste dag. Is niet zo. Over onze laatste dag is eigenlijk niet heel veel te vertellen. We zijn naar het strand gegaan, en dat was weer heel leuk en lekker warm, zoals alle keren. Weer visjes gezien, in de schaduw van de palmboom gelegen, en even in de zon. Maar voordat we naar het strand gingen, gingen we eerst nog even naar de Spar om super cheapo zonnebrand te halen. Die is alleen te koop bij de Spar, dus we hebben er meteen twee gekocht. Want ook al is het goedkoop, het werkt wel!
Na het zonnen, zwemmen en visjes kijken was het weer tijd voor de dagelijkse boodschappen, en het dagelijkse avondeten. En toen moesten we er toch echt aan geloven: spullen inpakken. Veel spullen waren een beetje verspreid over het grote appartement, maar uiteindelijk viel het mee hoe lang we er mee bezig waren. Toen deden we nog een spelletje (die ene keer dat ik won was echt eenmalig, vrees ik) en was het bedtijd. We moesten namelijk heel vroeg gaan slapen, want de wekker de dag erna ging om kwart over zes. Ja. 6.15. Ja. In een vakantie. Ik weet het. Ik had ook erg veel medelijden met onszelf. Maar het moest wel, want de enige boot die die dag ging vanuit de haven dichtbij ons, ging om negen uur ’s ochtends. Vanuit een andere haven gingen er meer boten, maar die haven was zo ver, dat had ons een fortuin gekost aan buskosten. Dus toch maar de boot van negen uur ’s ochtends gepakt.

Ja, maar dat is altijd wel makkelijk praten, vroeg opstaan. Maar toen de wekker de dag erna zo vroeg ging, was het toch wel even schrikken. Het was gewoon nog donker, en het voelde eigenlijk nog als nacht. Maar we moesten meteen opstaan, ontbijten (we hadden het ontbijt de dag ervoor al gekocht; echt lekker was het dus niet meer) en de laatste spullen inpakken. Toen gebeurde er iets vreemds: Stefan kwam de badkamer uitlopen met zijn spullen die er lagen; tandenborstel, lenzenvloeistof en lenzenbakje. Hij legde het op een koffer neer. Hij vroeg aan mij of die spullen in mijn koffer mochten. Ik zei ja, hij pakte de spullen weer op, en toen WAS HET LENZENBAKJE VERDWENEN. En we hebben echt overal in het huis gezocht, overal in de koffers, in broekzakken, nog net niet in de wc. Het was gewoon nergens. Zó raar. Maar goed, we hadden niet lang de tijd om ons druk er over te maken; we moesten de bus van 7:26 halen. Dat betekende dus om zeven uur weg van huis. Dat ging niet helemaal vloeiend, uiteindelijk verlieten we het huis om tien over zeven. Dus we liepen in een hoog tempo (mét de zware koffers) over de Spaanse, verlaten straten. We waren te moe om nog even goed om ons heen te kijken, we waren er natuurlijk wel voor de laatste keer. Maar aan de andere kant kenden we de weg op ons duimpje. We hadden er zo vaak gelopen. De mooie witte gebouwtjes zaten nog vers in ons geheugen. Terwijl ik nog even snel geld pinde, liep Stefan al door naar de bushalte. Ik rende het laatste stukje nog voor de zekerheid, maar we waren mooi drie minuten te vroeg. En natuurlijk, je kan het al raden; was de bus te laat. Tien minuten of zo. Heb je je daar zo voor gehaast! Maar eerlijk gezegd was ik blij dat de bus er eindelijk was, want ik was een beetje bang dat hij niet meer zou komen. Dan hadden we echt een groot probleem gehad. Nou, bij de halte dichtbij de haven stapte uit. Helaas was het niet ècht dichtbij de haven; de receptiemevrouw had ons aangeraden vanaf daar een taxi te pakken. Dat deden we dus. Het was alleen een beetje lastig, want de taxichauffeur sprak niet echt Engels.
‘We need to go to the boat!’
Hij snapte er gewoon geen zak van. Uiteindelijk lieten we op een kaartje zien waar we ongeveer heen moesten, en halverwege vroeg hij:
‘Ah, ship?’
‘Yes! Ship!’ Het was niet in me opgekomen dat hij dat woord wel zou kennen. Ik persoonlijk vind boat een veel makkelijker te onthouden woord. Maar goed. Hij snapte waar we heen moesten, en kwamen mooi een uur van te voren aan bij de haven. Als we geweten hadden dat je een kwartier voordat de boot vertrok ook nog een kaartje kon kopen, hadden we misschien minder gestrest. Maar goed, dat konden we niet weten. We kochten het kaartje voor de boot bij de baliemevrouw – die trouwens ook niet goed Engels sprak.
‘Students… Is more.’ Dus wij dachten: moeten studenten hier méér betalen? Beetje vreemd. Dus Stefan vroeg:
‘More?’
Baliemevrouw: ‘ehh… Cheap.’
Stefan: ‘ cheaper?’
‘Yes!’
Nou, dat was dan weer een meevallertje. Toen moesten we dus nog een uurtje wachten tot de super grote boot zou vertrekken. De boottocht duurde ongeveer twee en een half uur. We hebben de hele tijd op het dek gestaan, om te kijken naar de zee en het uitzicht. En het uitzicht was mooi: vanaf begin af aan zag je al in de verte de bergen van Fuerteventura. Dit was een beetje bizar, want toen we dus halverwege waren, kon je Lanzarote en Fuerteventura allebei goed zien. Ik had geen idee dat het zo dicht bij elkaar lag. (De tocht duurde zo lang omdat wij niet van puntje naar puntje gingen, we gingen van de halverwege het eiland naar halverwege het andere eiland, omdat beide onze appartementen halverwege de eilanden zaten). Langs Lanzarote varen was ook echt heel mooi, het uitzicht op alle vulkanen was geweldig. Veel foto’s gemaakt dus!
Ik hoopte echt heel erg dat we dolfijnen zouden zien, maar die hebben we helaas niet gezien. Misschien bleven we te dicht bij de eilanden, of was de boot zo groot dat de dolfijnen niet te dichtbij durfden te komen? Geen idee. Ik heb niet zo veel verstand van dolfijnen, ik weet alleen dat ze schattig en nieuwsgierig zijn. Maar helaas, niet nieuwsgierig naar onze boot dus. Wel zagen we vliegende vissen. Dat zijn bizarre beesten, joh! Ik zag iets fladderen wat op een vis leek, en dacht echt: wát is dat? Het was precies de vorm van een vis, maar met vleugeltjes alsof het een speelgoedhelikopter was. Toen zei Stefan dus dat het een vliegende vis was. Blijkbaar bestaan die beesten. Maar goed, die waren dus ook wel vermakelijk. En toen kwam Fuerteventura dichterbij en dichterbij, en konden we alweer mooie foto’s maken van de bergen, het strand en het stadje waarin we aankwamen (Puerto del Rosario). Het stadje zag er echt uit alsof het van een ansichtkaart gerukt was; heel mooi dus. Maar wel heel anders dan Lanzarote. Terwijl op Lanzarote alle huizen en winkels wit waren, waren hier allemaal verschillende kleuren. Groot verschil dus! Toen we van de boot af waren zagen we al snel een informatieding. Daar konden we dus mooi vragen waar een supermarkt in de buurt was (we hadden HONGER!) en waar een bushalte was. De man zei dat het naar de bushalte tien minuten lopen was, en naar de supermarkt iets verder. Goed te doen dus. Dus we staken een weg over met onze koffers, maar werden meteen tegenhouden door een meneer die bij een soort snackbar werkte of zo. Hij vroeg waar we heen gingen, en toen we zeiden dat we naar de bushalte gingen , kreeg hij zo ongeveer een hartaanval.
‘Ah, no! You walking with those suitcases… To the bus! It’s twenty, thirty minutes walk! No, you take taxi, right over there, it’s two fifty to bus. No walking! This is just information, but… Take taxi!’
Maar ik dacht: ja, doei! Die informatiemeneer zei dat het tien minuten lopen was, en ik ga geen twee vijftig uitgeven aan iets wat tien minuten lopen is. Dus liepen we door. Maar zodra we een hoekje omgingen zagen we de weg die we moesten lopen: een weg die dus omhoog liep. En in de brandende hitte was dat niet heel prettig. Maar, we zetten door.
‘Wij zijn Nederlanders!’ zei ik nog tegen Stefan. ‘We gaan lopen.’
We namen een paar keer pauzes, maar we zagen al vrij snel allerlei winkels. Daar zou ook ergens een supermarkt zijn, maar we vonden eerder een bakker. Lekkere broodjes gehaald en op een bankje opgegeten. Toen zijn we naar de bushalte gelopen; dit ging minder soepel. Onderweg zagen we ook ergens de temperatuur staan. Dit was de eerste keer dat we een indicatie kregen van de temperatuur, op Lanzarote hebben we dat geen enkele keer gehad. Maar het was waar we toen liepen dus wel mooi tweeëndertig graden. Holy moly! En helaas konden we de bushalte maar niet vinden. Dit bleek uiteindelijk het super grote gebouw te zijn waar we al de hele tijd om heen liepen. Dus toen vonden we onze bus, en gingen zo naar Caleta de Fustes, waar ons appartementje zou zitten. Maar hier op deze eilanden geven ze dus nooit aan bij een bushalte waar je bent. Daarom had Stefan zijn telefoonnavigatie aan, zodat we het daarop konden zien. En volgens zijn navigatie waren we op een gegeven moment in Caleta de Fustes. Dus stapten we uit. Maar we kwamen echt in een gat uit. Er was echt niks, niemand, noppes. Nou ja, gelukkig wel een supermarkt waar we water konden halen. Toen tikten we in bij de navigatie waar we heen moesten lopen: dat was dus nog zo’n drie kilometer. In de brandende zon. Met zware koffers. Tweeëndertig graden. Ik kon er niks aan doen, Nederlander of niet: toen we een taxi zagen, twijfelden we niet lang. Die wilde ons gelukkig naar ons appartement brengen. Bleek dus dat we een halte te vroeg uit waren gestapt, want er is gewoon een bushalte zo’n tien minuten lopen hier vandaan. Pfff.
De receptie was dicht, maar de erg vriendelijke meneer bij bar zei dat we naar de bar náást ons appartementencomplex moesten, en dat we daar de sleutel op konden halen. Toen we de sleutel hadden en ons appartement in gingen, was het nogal wennen. Het is ongeveer half zo groot als ons appartement in Lanzarote. We vonden het in Lanzarote dan ook belachelijk groot, maar we waren daar wel gewend aan geraakt. Terwijl we in Lanzarote de keuze hadden uit drie plekken in ons appartement om te eten (aan de bar, aan tafel of op de bank) hebben we hier maar één plek waar het kan (op de bank). Als je in de badkamer goed in de spiegel wil kunnen kijken moet je zo ongeveer in de wc gaan staan, en het bad is ook vervangen door een hele kleine douche. Ook is het balkon weg, maar we hebben wel een soort van ‘voortuin’. Maar toch, het is even wennen. We gingen even uitrusten, en toen op zoek naar het strand. Het strand zou op 250 meter afstand zitten, maar toen we bij zee aankwamen zagen we alleen maar rotsen. We zijn nog even doorgelopen langs de zee, maar er kwam geen zandstrand. Toen zijn we weer het stadje in gegaan, hebben wat winkeltjes bezocht en zijn toen onze “check-in” gaan voltooien. Net als in Lanzarote zijn hier ook hele aardige receptiemensen. Toen zijn we teruggegaan naar het appartement, en heb ik foto’s op de laptop gezet en uitgezocht voor mijn blogjes. Stefan is toen naar de apotheek gegaan om een lenzenbakje te kopen. En toen was het eindelijk zo ver: we zouden in contact komen met de bewoonde wereld. Ja: we gingen naar de receptie om gebruik te maken van het draadloos internet. Dit is er alleen in de receptie, niet in de appartementen. Maar de receptie staat vol met gezellige banken, dus het is niet erg om daar te zitten. Dus daar hebben we contact gemaakt met de buitenwereld, en heb ik mijn blogs eindelijk online kunnen zetten. Na ruim een uur daar gezeten te hebben, gingen we iets te eten zoeken. Uiteindelijk zijn we ergens gaan zitten waar je voor maar €1,80 veel meer frisdrank dan in Nederland kreeg. JAMMIE! Als ik ergens van hou, is het van veel cola. Ook kregen we daar lekkere friet, een mixed salad en voor Stefan nog een hamburger. We dachten dat in de salade geen vlees of vis zou zitten, maar er zat dus tonijn in. Gelukkig was het niet door elkaar gehusseld, maar lag het allemaal netjes naast elkaar. Dat kon ik dus gewoon laten liggen. Helaas is tonijn zo ongeveer de enige vis op de wereld die Stefan niet lekker vindt, dus heeft hij het ook niet op kunnen eten. Ach ja. Voor niet al te veel geld, lekker en simpel gegeten: ons hoor je niet klagen. Stefan wist ondertussen wel waar het zandstrand zou zijn, dus na het eten zijn we nog lekker langs het zandstrand gelopen. Toen we terugkwamen in het appartement zijn we spelletjes gaan doen, en toen gingen we slapen.

En toen was het vandaag. Stefan ging het ontbijt halen (een goedkope supermarkt zit hier heel dicht in de buurt) en na het ontbijt gingen we weer naar de receptie. Ik wilde even snel deze blog schrijven en het meteen op internet zetten, maar Stefan moest ook nog een verslag voor school mailen naar een docent, en het ging allemaal heel langzaam. Uiteindelijk zonder aan mijn blog begonnen te zijn weer weg gegaan, dit was rond half twaalf. Het vreemde was: de zon was nergens te bekennen (het was echt super bewolkt) en het was echt helemaal niet warm. We waren een beetje teleurgesteld. Het was dus geen strandweer, dus gingen we maar rondlopen in buurt. We hebben heel veel gezien, ook een nog mooier strand gevonden, en een groot winkelcentrum met een grote spar. Rond twee uur waren we weer terug en toen was het gelukkig wel warm. Het duurt hier waarschijnlijk wat langer tot de zon doorbreekt en de tweeëndertig graden weer komen opdagen. Die waren er toen wel, het was echt super warm opeens. Dus zijn we nog naar het strand gegaan. Ook hier zitten vissen, alleen veel groter en volgens Stefan hele lelijke. En Stefan is blijkbaar bang voor lelijke vissen, dus toen we de zee in gingen, probeerde hij telkens de vissen weg te jagen met zijn ninja-acties (om zich heen schoppen en zo). Ik moet zeggen dat het erg vermakelijk is. En toen was het alweer nu, en nu zitten we lekker pannenkoeken te eten. Na de pannenkoeken gaan we weer naar het internet toe, om deze blog er op te zetten. Met foto’s. Dus ik moet zo ook nog even foto’s op de laptop zetten.

Het was wel grappig, want toen we op de boot zaten en Fuerteventura van ver af zagen, was ik een beetje bang dat het heel erg op Lanzarote zou lijken. Dit zou ik een beetje zonde vinden, dan hadden we net zo goed maar één eiland kunnen bezoeken. En ik had wel zin in weer iets anders. Maar nu we hier zijn, kan ik zeggen dat het heel anders is. Laat ik beginnen met de temperaturen. ’s Ochtends en vroeg in de middag is het hier veel koeler. De zon komt pas rond twee uur, maar die komt dan wel hard. Het voelt hier wel iets warmer dan op Lanzarote. Maar toen we gisteravond rond acht uur buiten liepen, was het alweer best wel frisjes. Op Lanzarote was het langer warm, maar op het heetste moment wel minder warm. Verder is er een heel groot verschil in de sfeer. Er hangt gewoon een totaal andere sfeer hier. Lanzarote was rustig, echt rustig. We zaten aan een grote weg, maar er kwamen maar heel weinig auto’s langs. Ook kwam je nooit heel veel mensen tegen bij een wandeling. Veel plekken waren gewoon uitgestorven. En natuurlijk de gebouwen, die waren heel mooi wit, met ronde vormen, soms best wel Oosters. En dan hier. Het is druk, en ook echt toeristisch. Heel veel auto’s, heel veel mensen. Op elke straat minstens vijf barretjes, restaurants en winkeltjes. Overal live muziek, tapas en goedkoop bier (erg toevallig, ze hebben ook allemaal het beste bier volgens de bordjes). Het is erg gezellig, maar wel heel anders en even wennen. De rust in Lanzarote was ook wel fijn. Maar goed, hier kunnen we waarschijnlijk wel een keertje cocktails drinken. Ook leuk!
Verder zijn hier Nederlanders. Het is echt een schok. Ze zitten overal. We waren net zo gewend om over iedereen te roddelen waar ze bijstonden, zitten er nu opeens Nederlanders tussen! Maar goed, niks aan te doen. Oh, en we hebben een huiskat hier. Er stond al een bakje met kattenvoer in onze voortuin, en nu hebben we zelf in de asbak water gedaan voor het katje. Het is echt een schatje.
Sorry voor de belachelijk lange blog. Ik zal er nu mee ophouden en verder gaan met pannenkoeken eten. En dan zet ik het over een half uurtje op internet.

Liefs!